Dag 1: Een stressvolle reisdag! Een lang verhaal.

Amsterdam - Peleponnesos  Greece van 11°  naar 26°

Om 2.00 uur gaat de de wekker, yeah onze vakantie kan beginnen ondanks alle Corona restricties ed. Het was even spannend, onze eerder geplande reis naar ons geliefde Kreta moest worden omgeboekt omdat de Nederlandse overheid in zijn wijsheid had besloten alle Griekse eilanden met code oranje te bestempelen. We kozen voor het nog gele deel van Griekenland, de Pelelonnesos het dorp Stoupa.
Dus hartje nacht koffer in de auto en richting Schiphol, tenminste....eerst naar ons vaste parkeeradres in Roelofarendsveen. We kwamen aanrijden en de schrik sloeg ons om ' t hart. Donker, leeg, niks, niemand, nada noppes. HUH....we hadden toch geboekt en betaald met de voucher van juni?? En ook per mail hierover enkele malen contact gehad.
Gelukkig ben ik als controlfreak blij dat ik alle papieren geprint bjj me heb. Dan maar bellen met het nummer op het boekingsformulier. Een antwoordapparaat; de helpdesk is bereikbaar van 8.30 tot 17.30 uur, ja hallo..... het is nu 4.00 uur. Toets 1 voor nood, nou dit is volgens mij nood. Een keurige heer aan de lijn; heeft u geen mail gehad ? Uhhh jawel maar dat betrof de bevestiging en verrekening met de voucher. Geen mail met wijziging van de parkeer locatie. Maar goed, nr 10 is tijdelijk nr 57 en binnen 10 minuten zijn we er. Een donker terrein beetje unheimisch, geen mens te bekennen er staan alleen borden met uitleg. De toegangspoort herkent ons kenteken en we parkeren de auto. Binnen 5 minuten komt het busje aanrijden en brengt ons naar de vertrekhal van Schiphol. Wat fijn dat we altijd vroeg gaan, dus nog tijd genoeg. In het busje en op Schiphol geldt een mondkapjesplicht, een beetje benauwd zo'n kap op je snoet en ik krijg het nog benauwder blijkt later.
Thuis lukte het niet om instapkaart op t scherm te krijgen en kan dus ook niet printen. Dat was een 1e stressmoment voor vertrek, het gedoe met parkeren het 2e. Stressmoment 3 zal al snel volgen.
Bij de incheckbalie ontvangen we de instapkaarten en een kleine uitleg over de regels in het vliegtuig. Doordat er dikke spatschermen hangen en het geroezemoes erom heen kan ik de incheck dame slecht verstaan. Zij bukt om door een gat in het scherm te praten en ik buk daarom ook richting dat gat. Zegt de incheckdame; er valt denk ik wat zo te horen. We kijken om ons heen en zien niets liggen, waarschijnlijk de sluitingen van de rugzak die tegen vloer tikt bij het verschuiven.
De dame wenst een goede vlucht en een fijne vakantie, op naar de controlepost.
Wat is Schiphol rustig in deze Coronatijd, bij de controle staan normaliter drukke rijen en is het hectisch. Nu lopen we soepel door de controle. Soepel dat wel maar....ik mis m'n bril bij het pakken van de spullen van de band.
Niet in m'n haar wat gebruikelijk is voor mij, niet aan mijn shirt waar hij volgens mij hing maar je gaat twijfelen door de chaos in mijn hoofd. Waar is m'n bril, alle tassen nakijken, helemaal niets.
Wacht eens even...de incheckdame zei toch er valt iets?? Hij zou toch niet gevallen zijn uit mijn shirt bij het bukken en wij hem niet zagen liggen? Potjandorie wat nu en dit is dus stressmoment 3. Overleg met de man van de controle, het zijn ambtenaren dus een leidinggevende erbij. Er kan niet met de incheckbalie worden gebeld en ik mag niet terug. Wat uiteindelijk wel kan is dat ik doorloop naar de bagagehal, door naar de uitgang, dan weer naar de incheckbalie en dan opnieuw door de controle. Volgens de dame heb ik tijd genoeg. Manlief blijft zitten bij de handbagage en ik ga met m'n legitimatie en instapkaart op pad. Een soort van avondvierdaagse op een leeg en rustig Schiphol. Ik vestig een nieuw record door stevig de pas erin te houden. Als ik bij incheckbalies kom staat daar een behoorlijke rij. Mmmm, ga ik rustig afwachten, sneak ik erlangs, of erom heen met het risico dat ik teruggefloten wordt? Ik wuif een paar keer naar de grondstewardessen die verderop in de lijn staan, één wuift vriendelijk terug maar blijft op haar plek. Tja dus dan maar met een smile de rij in, pardon mag ik er even langs, ik dring echt niet voor, ik ben al ingecheckt maar iets vergeten, dank u wel en zo ben ik in een mum van tijd dichtbij de grondstewardessen. Ik doe uitleg over de vermissing van de bril. Een en al begrip en ja ineens zie ik hem liggen onder een richel bij incheckbalie 9. Pfff daar was hij dus terecht gekomen. De bril wordt door de stewardess voor me gepakt en zij maakt een poort voor me open zodat ik weer richting controle kan. De bewaker kijkt me aan en zegt: u was hier een half uur geleden toch ook al en laat me doorlopen naar de controle. Heeft u uw bril weer gevonden, wat een geluk, u moet nog wel weer even door de scan. Geen probleem, ben blij dat ik mijn bril terug heb, en de grap is dat na de vakantie de nieuwe bril klaar is en kan ophalen.
De vlucht naar Kalamata is op wat turbulentie na goed verlopen, met mondkap op, dat wel. Daar aangekomen konden we met de QR code zo doorlopen en koffers ophalen. In de hal van vliegveld zijn veel autoverhuurbedrijven maar niet die van ons. Een medewerkster van het vliegveld gaat het uitzoeken, de naam zegt haar niets. En dus dient stressmoment 4 zich aan. Wij buiten wachten op de dame. Op het moment dat zij komt aanlopen en wil uitleggen waar het is ziet manlief de naam van het bedrijf in de verte staan. Ze legt uit dat we stukje moeten lopen en voorzichtig moeten zijn. We snappen even later waarom. Met de kar met de koffers loop je over de weg waar de auto's je voorbij razen. En dan volgt stressmoment nummer 5.

De medewerker van de verhuur wil dat we nog extra lokale verzekeringen afsluiten. We tonen hem de Engelse verklaring van Easy Terra dat alle kosten en eigen risico gedekt zijn. Er ontstaat een hele discussie over van alles en nog wat van Easy Terra, die bijna een kwartier duurt. Hij bromt nog wat na en maakt de papieren in orde. Tot overmaat van ramp weigert de pinmachine de creditkaart van manlief om de borg de reserveren. Het apparaat geeft aan dat er onvoldoende saldo is. Dat is vreemd en zeer ongemakkelijk, en dus weer een stressmoment; nummer 6. We worden verzocht ergens te gaan pinnen en cash aan hen af te geven. Ik besluit het over een andere boeg te gooien en neem het gesprek over. Ik zet m'n vriendelijkste snoet op en vertel hem dat we het altijd zo fijn vinden in Griekenland, altijd vriendelijkheid en behulpzaamheid hebben ervaren van de bevolking. En dat we al veel eilanden in Griekenland hebben bezocht en de Peloponnesos nieuw voor ons is. De toon verandert en hij vraagt; wat vind u tot nu toe het mooiste. Ik zeg Kythira en op Kreta, daar zijn we al 8x geweest, het is daar prachtig. Kreta vind ik het mooiste en beste van mijn land zegt hij. En meteen daarop vraag ik hem of ik de borg met mijn creditkaart kan betalen, het is dezelfde rekening en dan is het probleem opgelost. Hij geeft aan dat naam op de papieren gelijk moet zijn met naam van creditkaart. Oké zet dan de papieren maar op mijn naam en kan ik betalen. Oké oké oké miss, betaal maar met uw kaart, geen nieuwe papieren invullen. Kaart door het apparaat en de reservering van de borg is een feit. We krijgen zelfs nog een   upgrade van de auto aangeboden, een Nissan Note diesel. Dat is fijn in de bergen. De auto is enigszins gehavend door een zomerse hagelbui volgens de medewerker, nog een beste kras en een deuk maar alles wordt vastgelegd op papier en wij op camera.
Dan kan eindelijk de rit naar Stoupa beginnen. Onderweg komen we een Lidl tegen en slaan gelijk wat boodschapjes in en uiteraard een flesje ouzo. De rit is berg op en bergiaf met veel haarspeldbochten. Het lijkt wel een mooie Tour de France etappe. Na ruim een uur komt Stoupa in zicht. We hebben de coördinaten op TomTom ingevoerd die Ross Holidays heeft doorgegeven. We komen uit in het dorp bij een kerk in aanbouw. De opgegeven coördinaten kloppen met die van de TomTom. Alleen dit is niet de locatie van het appartement, dat zou even buiten het dorp moeten liggen. Alle straatnaamborden en verwijzingen zijn in het Grieks daar komen we niet uit. We cirkelen 3 rondjes door het dorp om de juiste afslag te vinden en eindigen weer op  't kleine pleintje. Aan een Grieks stel vragen we de weg naar huize Ktima me Thea. De man bekijkt de voucher, hij weet waar het is en zegt dat het lastig is uit te leggen om dat het moeilijk is te vinden. Weet u wat, rij achter ons aan wij brengen u erheen. Wat weer een Griekse hulpvaardigheid. Binnen 10 minuten staan we op de parking van Ktima me Thea. Niemand aanwezig, in de deur van appartement 4 steekt een sleutel. De vrouw die voor ons uitreed zegt dat is vast uw appartement ga gewoon naar binnen. We gaan na uitgebreid efcharisto (dank u wel) en uitzwaaien naar binnen. Op tafel staat een fles rosé en een kaartje met welkom familie Driesen, yep ons appartement.
De deur naar t balkon open, die is ruim en WAUW wat een adembenemend uitzicht. En nu is t nog bewolkt en spettert het af en toe, hoe zal dat morgen zijn met de zon?
Eerst wat drinken, een ouzootje aangevuld met koud water uit de koelkast, heerlijk. Al snel stijgt de ouzo naar m'n hoofd. Het was een lange dag met stressmomenten en voelen ons moe. Met de kippen op stok vandaag, nog even douchen en om 21.30 uur liggen we vlak. Wat een dag was dit, de vakantie is begonnen.